Witam,
Dostałem wczoraj dwie buteleczki zakupione od kolegi Saylasa, także opiszę dzisiaj pierwszą z nich. Jest to likier wiśniowy maraschino (które powinno być wymawiane przez „sk”, a nie „sz”). Maraschino lub marasquin jest to nazwa tego rodzaju likieru wiśniowego wyrabianego ze specjalnej odmiany dzikich, czarnych, soczystych i kwaśnych wiśni odmiany Marasca, które kiedyś rosły tylko na wybrzeżu Dalmacji. Likier jest klarowny. Wyrabiany jest z nalewu na na tłoczone wiśnie. Alkoholem użytym do nalewu jest spirytus wiśniowy (ze względu na ten etap produkcji maraschino zalicza się do likierów, a nie wódek jak np. kirsch). Miazgę pogniecionych wiśni zalewa się na kilka miesięcy i delikatnie ogrzewa. Nalew destyluje się ponownie, aby otrzymać czysty, bezbarwny, klarowny spirytus, który następnie dojrzewa w ciągu kilku lat w naczyniach leżakowych ze szkła lub stali nierdzewnej (w innym miejscu znalazłem, że w Luxardo płyn leżakuje przez 2 lata w beczkach z fińskiego dębu, który nie zabarwia płynu nawet po latach dojrzewania). Następnie jest słodzony i rozlewany do butelek. Pozostaje on bezbarwny, z wyraźnym aromatem wiśni, uzupełnionym zapachem gorzkich migdałów pochodzącym z pestek. Smak jest intensywny a zarazem delikatny. Niektóre firmy do likiery dodają także różne zioła czy korzenie.
Moja buteleczka to maraschino z firmy Girolamo Luxardo.
Giorlamo założył firmę w 1821 r. w mieście Zadar (po włosku Zara). Zadar w owych czasach był stolicą Dalmacji, która należała do Cesarstwa Habsburgów. Po I wojnie światowej Zadar należał do Włoch, zaś po II wojnie światowej przypadł Jugosławii i od 1992 r. należy do Chorwacji.
Luxardo szybko stał się znanym producentem maraschino. Przykładał on dużą uwagę do reklamy i prezentacji swoich wyrobów. Na II Światowej Wystawie Przemysłowej we Wiedniu w 1854 r. za swoje Maraschino Luxardo został odznaczony złotym i srebrnym medalem.
W 1911 r. Luxardo buduje na nabrzeżu w Zadarze wielką fabrykę, której daje nazwę Maraska – jest do dziś jeden z bardziej znanych budynków w Zadarze.
Fabryka i większość posiadającej ją rodziny uległa zagładzie w czasie II wojny światowej. Giorgio Luxardo jednak przeżył, i ku nowej chwale, odbudował imperium w Torreglii, nieopodal Padwy. Firma założyła tam własne sady wiśniowe.
Tymczasem po wojnie w Zadarze połączono trzy największe fabryki produkujące maraschino tj: „Excelsior Girolamo Luxardo”, „Romano Vlahov” i „Fabrica maraschino Francesco Drioli SA” w jedną firmę pod nazwą „Maraska”. Buteleczkę z tej fabryki też posiadam.
Należy także wspomnieć, że pierwszą firmą produkującą maraschino była firma Drioli. Francesco Drioli, kupiec wenecki założył tą firmę w Zadarze w 1759 r. (Zadar należał wtedy do Wenecji) i rozwiną ją z poziomu manufaktury do poważnej fabryki. Drioli stosował nowoczesne metody produkcji i urządzenia stąd maraschino produkowane przez niego stało się wzorem dla innych zadarskich firm. Firma miała swoje przedstawicielstwa w: Ankonie, Wenecji, Rijece, Trieście czy Splicie, a więc we wszystkich znaczących miastach w okolicy. W 1803 r. Francesco Drioli jako wierny obywatel, który aktywnie zachęca do prywatnej przedsiębiorczości i krajowego handlu, jak również prowadzi handel z zagranicą, i jest jednym z największych w swojej branży…, otrzymał z Wiednia przywilej cesarski w handlu likierami (które nazywano wówczas Rosolisami), który pozwalał …swobodnie i bez opłat… wewnątrz… i w krajach dziedzicznych bez… ograniczenia w postaci rejestracji w Komorze cesarskiej (taki urząd)? (tego ostatniego nie jestem pewny). Przywilej umożliwiał również posługiwanie się wizerunkiem cesarskiego orła (co dawało kolejne korzyści).
W 1806 r. Drioli wprowadził specjalną kwadratową butelkę z oplotem ze słomy chcąc wyróżnić swój unikalny likier także unikalną butelką (oplot ze słomy w butelkach stosowali tradycyjnie wenecjanie zabezpieczając je ty samym podczas długich podróży morskich). Ten sposób oplatania butelki słomą zastosowali także później inni producenci i jest to wyróżnik maraschino po dziś dzień. Francesco umiera w 1808 r. i zostaje pochowany w katedrze w Zadarze. Jego następca bratanek Giuseppe Salghetti, zgodnie z wolą wujka dołącza nazwisko Drioli do swojego i tak odtąd nazywać się będzie firma – Salghetti-Drioli. Firma ciągle rośnie i w latach 30. XIX zatrudnia już w sezonie 500-600 pracowników.
Reklama prasowa z 1887 r.
Po II wojnie światowej Drioli przeniosła produkcje do miejscowości Mira w pobliżu Wenecji. Firma Drioli jest głównie znana kolekcjonerom miniaturek z różnych ceramicznych i szklanych figurek produkowanych od lat 50. XX w. Zdaje się, że firma Drioli zakończyła działalność w 1980 r. Katalog figurek Drioli TUTAJ
Notka prasowa o maraschino z 1849 r.
Przedwojenne miniaturki likieru maraschino z firm: Bols oraz Bonnal & Flis
I jeszcze na koniec plakat z 1938 r.
(995)
Leave a Reply