Benedyktynka część 2/3

By Czajkus in Artykuł, Buteleczki, Historia alkoholi · 12 października 2013 · No comments

Tags: artykuł, buteleczki, LIKIER, Znane marki

Witam,

Dzisiaj część 2 trylogii o Benedyktynce. Poniżej różne rodzaje miniaturek Benedictine i B & B na przestrzeni lat – jak widać zmiany nie były duże.

JUBILEUSZ BENEDYKTYNY II

(…) Dawny administrator klasztoru, niejaki Couilard, pod wpływem nabożnego przywiązania, rozpoczął gromadzenie rozproszonych po kraju przedmiotów, pochodzących z klasztoru, jak książki i manuskrypty. Nie bez trudu i kosztów udało mu się zebrać poważną część starych skarbów. Spadkobierca zbiorów tych, mieszkaniec Fécamp. A. Le Grand, wnuk Couillarda, zajął się spadkiem z równym pietyzmem i zebrał cenne pamiątki w specjalnem muzeum, które, gdy tylko nadarzała się sposobność, wzbogacał nowymi nabytkami. Przy troskliwem porządkowaniu zakurzonych ksiąg i pergaminów odkrył pewnego dnia ułożone przez mnicha benedyktyńskiego Vincelli’ego, w r. 1510 przepisy, a w ich liczbie także przepis na przyrządzanie słynnego likieru benedyktyńskiego.

Pełen ciekawości zgłębił się w przestudiowanie ważnego dokumentu, a wynikiem studiów tych było postanowienie dokonania prób z przyrządzaniem eliksiru.Trzymał się przy tem ściśle przepisu: zebrał na skalistem wybrzeżu Normandyi wyliczone w starej recepcie zioła w czasie kwitnięcia, gdy pełne są soków i przesycone, dzięki bliskiemu sąsiedztwu morza, solą, bromem i jodem, i umieścił je w aparacie destylacyjnym. Doświadczenia powtarzał cierpliwie dopóty, aż udało mu się wreszcie otrzymać tajemniczy eliksir w dawnej formie i zapewnić mu zarówno właściwości lecznicze, jak i delikatność smaku i zapachu, tak cenioną w napoju, przyrządzanym w swoim czasie przez Benedyktynów.

Człowiek jednak na tym stopniu inteligencyi, co Le Grand, nie zadowolił się tem. Pewny powodzenia, przystąpił w r. 1863 do budowy fabryki, w której aromatyczny napój wyrabiał na większą skalę. Napój ten pod skromną nazwą „Benedyktyny” zyskał wkrótce rozgłos w świecie całym. Fabryka rozwijała się znakomicie, tak, że w roku 1876 zamieniono ją na towarzystwo akcyjne, które czynne jest pod firmą: „Société Anonyme de la Distillerie de la Benedictine” z kapitałem półtrzecia miliona franków.

Mimo licznych dobudówek i rozszerzenia fabryki, olbrzymie zapotrzebowanie Benedyktyny pomyśleć kazało o wzniesieniu olbrzymiej budowli, przyczem uwzględnić postanowiono również na wielka skalę architektoniczne tradycje opactwa. Od r. 1900 wznosi się w dolinie, dumnie jak pałac, w pięknym stylu Odrodzenia utrzymane, widoczne z dala „Opactwo Fécamp”, ozdoba miasta portowego. Ponad wysokim kompleksem budynków, otaczających wspaniałe podwórze, strzela wysoko w górę dzwonnica, stanowiąca mistrzowski zabytek architektury współczesnej i piękne cacko smaku francuskiego, Na uroczystości poświęcenia nowego opactwa nieobecny był, niestety, nowy założyciel jego: dyrektor generalny, Aleksander Le Grand, który stał się dobroczyńcą nie tylko pracowników swoich, ale i całej okolicy, zmarł na dwa lata przed ukończeniem budowy wymarzonego „Pałacy pracy”. Uczczono go pomnikiem bronzowym, w pobliżu pomnika Vincelli’ego, którego dzieło kontynuował.

Minęło właśnie lat 50 od czasu powstania tego nowego „Opactwa Benedyktyńskiego”. Na uroczystość jubileuszową miasto Fécamp przystroiło się bogato we flagi; pociągami nadzwyczajnymi przybywali goście, niektórzy z bardzo daleka, aby w sympatycznej miejscowości, liczącej 18 tysięcy mieszkańców i stanowiącej z kasynem swojem i szeregiem wili powabne, nadmorskie miejsce kąpielowe, uczestniczyć w uroczystościach. W gronie licznych prałatów przybył arcybiskup z Rouen, Fuzet, i biskup z Bayeux, Lemonnier, ażeby dokonać poświęcenia wspaniałych budowli. Ojciec św. nadesłał rodzinie Le Grand i wszystkim pracownikom fabryki błogosławieństwo Apostolskie.

W czasie uroczystego nabożeństwa, odprawionego w wspaniałej świątyni, arcybiskup Fuzet wygłosił kazanie, w którym powiedział, między innemi: „Czyż inaczej działali zakonnicy, których imiona budowla ta na pamięć przywodzi, bo związane są z nią nieodłącznie? Oni również, dzięki zgodnej pracy, potężnej inicjatywie, mądrości i energii, doszli do bogactw, które wszystkim korzyść przyniosły. Świadczą o tem budowle wspaniałe, które wznieśli; ale nie tylko one; owe tysiące mieszkańców, które codziennie stukały do bram ich i tam pomoc znachodziły, przelały wdzięczność swoją na generację współczesną. Panowie przejęliście część ich dziedzictwa, niewielką może wprawdzie, ale drogocenną: tajemnice napoju, który kryje w sobie tyle delikatności, smaku i przyjemności, jak w ogóle wszystko, co wydaje ziemia i geniusz francuski. Powiedziałbym nawet tyle estetyczności, obmyślony bowiem został z wielkim zasobem sztuki, przy pomocy której zakonnicy nasi mieszkańców okolicznych uzdrawiali i wzmacniali i którą pod egidą nazwiska i herbu swego wsławić potrafili we wszystkich częściach świata. Panowie postanowiliście kontynuować tradycję stuletniej ich działalności w kraju, który im był drogim. Strzeżcie tradycji tych z wiarą, którą głośno wyznajecie, na przyszłość. Pielęgnujcie je dalej, jak pielęgnowaliście w ubiegłym półwieku, i oby powodzenia wasze, wzrastające stale, służyło możliwie najdłużej ku pożytkowi publicznemu”… cdn.