Witam,
Dzisiaj artykuł opisujący produkcję rumów, araków i wódki francuskiej. Artykuł pochodzi z 1876 r. i dobrze pokazuje powszechną w owym czasie produkcję różnych trunków w sposób sztuczny i zafałszowany, przy pomocy różnych esencji, olejków i kto wie czego jeszcze!
Podoba mi się obrazek wstępny (powyżej). Ten i poprzedni (koniak) przygotowałem modyfikując i wykorzystując stare plakaty.
WYRABIANIE RUMU, ARAKU I WÓDKI FRANCUSKIEJ 
Rum właściwy zwany także Tafją, a na Isle de France i Madagaskarze Guil-di-ve, jeszcze w przedhistorycznych czasach, wedle świadectwa ksiąg Menu, wyrabianym był w Indjach z soku trzciny cukrowej, ryżu i madhuki*, następnie zaś przez arabów upowszechnionym został. Obecnie rozróżniają go na kilka gatunków, mianowicie: Batawia otrzymywany z ryżu w połączeniu z sokiem trzciny cukrowej; Goa w połączeniu z sokami różnych palm; Pariah z odpadków trzciny cukrowej i korzeni rośliny alpinji (radix galangae), ma smak przypalony i kwaśny. Przez długie przechowywanie rum poprawia się; podnoszą w nim jednakże smak i aromat dodatkiem soku ananasowego.
Dziś wszakże, gdzie wszystko w ogóle podlega zafałszowaniu; z nadzwyczajną, trudnością przychodzi spotkać się z prawdziwym gatunkiem rumu, gdyż zamiast podawanych gatunków, jest to zwyczajny spirytus, zaprawiony fabrycznie przyrządzoną essencją niekoniecznie zbawienny wpływ wywierającą na zdrowie ludzkie. W wielu miastach zagranicznych, a między innemi w Lipsku pod firmą Szymel i spółka powstały specjalne fabryki zajmujące się produkcją rozmaitych essencji owocowych, do wyrobu których używają zupełnie odmiennych składników, naśladując tak umiejętnie naturę, iż potrafią im nadać zapach i smak, najdelikatniejszych owoców tam, gdzie ich nigdy nie było, posługując się przeważnie rozmaitemi istotami mineralnemi.
Nieporównanie przeto korzystniej dla zdrowia wyrabiać sztuczny rum w sposób następujący: do pięćdziesięciu kwart spirytusu oczyszczonego kwasem saletrowym dodać pięćdziesiąt sztuk zupełnie dojrzałych, drobno pokrajanych jabłek pigwowych; po upływie doby, nabić w alembik, oddystylować czterdzieści kwart płynu, który wrzącą wodą można rozcieńczyć do dowolnej tęgości i cukrem osłodzić, podfarbowawszy go cukrem palonym.
Praktyczniej jeszcze do 95 kwart spirytusu na 54° Trallesa dodać: 1/2 funta najlepszego eteru octowego, 1/4 kwarty spirytusu oleju brzozowego, 1 funt cukru i 5 kwart rumu indyjskiego, nakoniec potrzebną ilość tynktury cukru do nadania mu koloru. Najprzód dodaje się do spirytusu eter octowy i większa część spirytusu oleju brzozowego; poczem próbuje się czyli ma smak rumu prawdziwego, w przeciwnym razie dodaje spirytus brzozowy póty, póki smak nie zrówna się prawdziwemu rumowi; co gdy nastąpi, dolewa się do spirytusu cukier w wodzie rozpuszczony i na koniec leje się rum prawdziwy, wszystko zabarwia się palonym cukrem i zostawia w spokojności od dwóch do trzech godzin. Im więcej się doda prawdziwego rumu, tem trunek będzie delikatniejszy i więcej zbliżał się do naturalnego.
Arak właściwy otrzymuje się tylko z soku drzew palmowych; pędzony z ryżu jest tylko naśladowaniem prawdziwego o wiele zatem bywa niższych przymiotów.
Dla otrzymania sztucznego araku, do pięciu kwart spirytusu, za pomocą węgli najdokładniej oczyszczonego przechodzącego co do tęgości arak prawdziwy, dodaje się jeden funt mąki ryżowej i pięć kwaterek wody. Mieszanina ta pozostaje przez dni ośm w spokojności, w chłodnem miejscu, poczem się cedzi przez flanelę i farbuje karmelem, podobnie jak rum sztuczny.
Etykietka starego palestyńskiego araku
Smak i zapach, jakim się wódka francuzka od innych odznacza, pochodzi od zawartej w niej znacznej ilości eteru octowego; lagier bowiem winny i wytłoczyny z winogron, z których się rzeczona wódka otrzymuje, tworzą podczas fermentacji znaczną ilość kwasu octowego, który w ciągu destyllacji łączy się z pewną częścią octu i tworzy eter octowy. Tak więc wódka francuzka z swej natury posiada już pewną ilość eteru octowego, udziela jej właściwy smak i zapach; chcąc zatem naśladować ją z wódki kartoflanej lub zbożowej, potrzeba tylko dodać do nich odpowiednią ilość eteru octowego.
Biorąc zatem na sto kwart dobrze oczyszczonej wódki, pół funta eteru octowego i dwa funty cukru, tak dalece stanie się podobną do francuskiej, że tylko kolorem różnić, ale i ta różnica zniknie za dodaniem cukru przypalonego w ten sposób. Cukier biały miałko utłuczony rozpuszczony w podwójnej ilości wody, na miedzianej patelni praży się na węglach dopóki nie nabierze właściwego koloru. Otrzymaną tym sposobem wódkę francuską można z łatwością na rum przerobić następnie za pomocą tynktury sadzy, i cukru w sposób następny.
Do pięćdziesięciu kwart wódki przygotowanej powyższym sposobem, bierze się pięćdziesiąt dwa łuty tynktury sadzy, trzynaście kwart malagi i tyle karmelu ile potrzeba dla nadania potrzebnego koloru. To wszystko nalewa się do beczki, jeżeli można w której poprzednio rum się znajdował, i po należytem wymięszaniu, zostawia w spokojności przez kilka tygodni a otrzymany trunek równa się prawdziwemu.
Komu malaga byłaby zbyt kosztowną, może użyć w jej miejsce wody, poprzednio za pomocą białka od jaj wyklarowanej. Ale w tym razie sztuczna wódka francuska, powinna być zrobioną nie z zwyczajnej wódki, ale ze spirytusu, gdyż dodawszy taką ilość wody, rum byłby za słaby. W ogóle do fabrykacji powyższych trunków należy używać spirytusu dobrze oczyszczonego, na 70 lub 80 stopni Trailesa, gdyż w tym stanie otrzymuje się czyściejszym, i wyroby produkowane z niego są smaczniejsze. Dobrze również jeśli oczyszczony spirytus odstoi się kilka miesięcy, gdyż przez to zyskuje wiele na dobroci.
* Madhuka, właściwie masłosz (Baossia), roślina z rodziny sączyńcowatych (Sapoteae). Ziarna masłosza indyjskiego i senegalskiego są tłuste, wytłacza się z nich obfity, prędko krzepnący olej, powszechnie używany pod nazwą masła galamu, jako substancja pożywna.
(874)
Leave a Reply